Het ontstaan van Het Appelboomhuis, een plek voor verwondering

Ergens in Nederland kwam ik in 1963 als meisje ter wereld. Mijn ouders hadden een naam bedacht, en mijn paps heeft mij aangegeven bij de burgerlijke stand met een geboorte tijd van 23:35 uur. En het avontuur begon.

En een vraag is geboren: “Hoe ga ik dat dan vorm geven in een tijd waarin wij met elkaar alles wat “normaal” was moeten loslaten?”

Mijn wens is altijd geweest te leven van en met de natuur. Een beeld wat ik daarbij had was een huis met veel privé, ruimte voor een moestuintje, een appelboom in de tuin, een sauna voor de ultieme ontspanning, en een yoga mat in een ruimte die ik op gewenste momenten kon gebruiken.

Nou, dat is dan dat. Dat heb ik. Ik heb de ruimte. Ruimte te over om . M2 genoeg om een moestuin in te richten. Het huis was een vroeger winkel, dus inpandig veel ruimte voor een gezin. Iedereen een eigen kamer. Het zijn er totaal zes. En alle kamers hebben een andere kleur, zo leuk.

In de tuin staat een grote schuur, van maar liefst 75 m2. Dat was de opslag van de kruidenierswinkel die er ooit heeft gezeten. Die ben ik met mijn hergebruik natuurlijk gaan vullen. Dozen vol handwerkboeken en -materialen. Meters sjaals kunnen we daarvan breien. Zo leuk. Ook staan er houten tafels en stoelen, die met een leuke opknapbeurt kunnen prijken in iemands (vakantie)huis. Het is alleen een beetje koud in de schuur.

En dat is wel jammer.

En als dingen jammer aanvoelen, kun je van een nood een deugd maken. Wat heb ik wat de ander nodig heeft, en andersom. Ik hoef niks te verdienen, ik wil gewoon leuk leven. Een aantal weken geleden kreeg ik stoofperen van de buurvrouw. Ze waren heerlijk.

Mijn appelboom doet het nog niet zo goed in de tuin, want het blijkt een perzikboom te zijn. In 2019 heb ik haar aangeschaft. In dat seizoen gaf zij haar vruchtjes. Kleine mooie harige vruchtjes. Zo leuk, maar geen appels.

In 2020 heb ik haar in de volle grond gezet. En door die verhuizing gaf zij geen vruchtjes. Nu gaan we een volgend seizoen in, en ik heb geen flauw idee wanneer ik haar moet snoeien.

Daar bestaat vast wel een boek over, die heb ik ongetwijfeld in de kast staan. Maar ik heb geen zin om te lezen. Ik heb een schaar, handschoenen en regenkleding. Ik wil weten wanneer ik die takken kan afknippen en hoe. Dat heet in mijn ogen samen met iemand doen. Dat is leuk.

En dan ga je diensten ruilen.

Met gesloten beurs heet dat, geloof ik. Is er een hovenier die mij wil en kan leren snoeien, die een vrouw heeft die een mooie japon nodig heeft, die we samen dan gaan maken. Want ik verkoop niks, ik geef geen therapie, ik leid niemand op, ik wil alleen maar delen. Menselijkheid in de tijd van Corona.

In deze tijd is onze generatie commercieel niet interessant. En daar wringt de schoen. En als een waardevol advies van mijn Moeke: “Schoenmaker, houdt U bij Uw leest”.

Ouderwets? Zal best, het heeft mij in ieder geval gebracht waar ik nu ben. Zo leuk.

Wil je weten hoe dit voor jou kan werken? Kom eens een kopje koffie doen, je bent welkom.